Wiele dzieci, z którymi stykamy się po raz pierwszy jest bardzo nieufnych. Najczęściej tkwią przyklejone do Rodziców, by po pewnym czasie przezwyciężyć lęk i sięgnąć po proponowaną zabawkę. To stan przejściowy i właściwie to dobry objaw, że maluch w obcym środowisku ucieka do osoby znanej, bo oznacza to, że przy niej czuje się dobrze i bezpiecznie. Dzieci muszą przyzwyczaić się do nowych pomieszczeń, ludzi a nawet do ich głosów. W czasie zajęć specjaliści wykorzystują dobry humor dziecka i jego zainteresowaniu zajęciami. To, co mu proponują musi być na tyle interesujące, by „opłacało” mu się zejść z rąk mamy i przyjść na kolana obcej osoby, która jeszcze do tego, coś od niego wymaga. Maluchy stopniowo przyzwyczajają się do wyglądu, głosu, sposobu prowadzenia zajęć przez naszych specjalistów. Wiedzą, szczególnie te nieco starsze, że u tej pani to trzeba posiedzieć na materacu czy przy stoliku i „coś” porobić. Dla nichto tylko uporządkowana zabawa, a dla nas możliwość nauczenia ich konkretnej umiejętności, która przyda im się w późniejszym czasie. W naszej placówce dzieci niepełnosprawne są już od 2000 roku. Niejednokrotnie nie mają postawionej dokładnej diagnozy lekarskiej i są jeszcze za małe na badanie w poradni psychologiczno – pedagogicznej, w celu określenia stopnia upośledzenia intelektualnego. To tutaj pojawiają się dzieci te najmniejsze, te które mają opóźniony rozwój psychoruchowy i które są na początku swoje żmudnej drogi terapeutyczno – edukacyjnej. Najważniejszą zasadą jaka przyświeca nam w naszej pracy to akceptacja dziecka, takim jakie ono jest. Akceptacja dziecka ale także jego opiekunów lub rodziców, bo tylko we współpracy z nimi praca z dzieckiem może odbywać się efektywnie. Maluchy niepełnosprawne wyglądają i mogą zachowywać się bardzo różnie. Niezwykle ważna jest aprobata ich stanu psychicznego, ale także fizycznego i związanych z tym ich ułomności czy niedoskonałości. Wiele z dzieci jeszcze nawet nie siedzi, a czasem nawet nie kontroluje niektórych odruchów np. połykania, nie skupia wzroku na pokazywanych zabawkach czy też nie rozumie podstawowych poleceń słownych. Każde dziecko należy zaakceptować zatem takim, jakie ono jest. Z jego wyglądem, stanem jego umysłu, jego możliwościami, potrzebami.